Week 8 (tweede helft) & 9

Okee ik loop alweer zwaar achter, dus het is tijd voor de grote inhaalslag! Op sommige dagen is er niet echt iets gebeurd, dus daar zal ik dan niks schrijven om het nog enigszins bij te kunnen houden hahaha.

Woensdag 20 mei
> revisie (had er alw at over geschreven, maar vond het toch te kort)

Vandaag weer op naar de andere campus. Op zich niet zo bijzonder, maar het was wel leukd at ik vandaag met een meisje dat part-time op het instituut werkt (ze is 28 en aan het promoveren) had afgesproken om samen te lunchen. Om eerlijk te zijn dacht ik dat ze van mijn leeftijd was, net zoals ik alle Japanners veel jonger inschat. Andersom schatten Japanners mij vaak ouder in dan dat ik ben, dus dat is wel weer typisch. Maar goed, samen gezellig gelunched en daarna een college gevolgd. Na het college had mijn begeleidster een vergadering met een meneer de meeting heeft georganiseerd waar ik alle vrouwelijke managers heb ontmoet. Hij heeft zelfs aangeboden om een afscheidsetentje voor me te organiseren met dezelfde dames, echt super aardig! Nederlandse gastvrijheid verbleekt wel een beetje bij de Japanse, moet ik eerlijk bekennen.

Donderdag 21 mei

Niks bijzonders.

Vrijdag 22 mei

Tussen de middag had ik een lunchafspraak met de dames van het uitwisselingskantoor: dezelfden die ook het feestje hadden georganiseerd. Ze hadden een lekkere lunchbox klaarstaan, die er typisch Japans uitzag, en een puddinkje met.. garnaal?? Hahaha, heel apart. Ik heb maar om de garnaal heen gegeten.
Verder vroegen ze me of ik veel tripjes had gemaakt deze keer in Japan (‘nee’), en vertelden ze me over hun plan om speciaal voor mij een dagtrip naar Kamakura te organiseren, een traditioneel Japans plaatsje vlak bij Tokyo, en daar ook unviersiteitsstudenten voor uit te nodigen. Natuurlijk kon ik geen nee zeggen; hoe druk ik het ook heb, deze mensen doen duidelijk veel moeite om mij hier een leuke ervaring te geven. En hoewel ik afgelopen zomer al naar Kamakura ben geweest, kan een tweede keer zeker geen kwaad!

Zaterdag 23 mei

Overdag was er weer een picknick georganiseerd voor mensen die nieuwe mensen willen leren kennen, dus daar ben ik heen geweest (ik had toch niks beters te doen). Het was een stuk bewolkter dan vorige keer, maar nog steeds warm, en ik kon ook niet zo lang blijven want ’s avonds had ik andere plannen. Gelukkig heb ik nog wel wat aardige mensen leren kennen en zelf een beetje sportief geweest met badminton hahaha (ja, dat kennen ze hier ook!). Na me daar twee uurtjes vermaakt te hebben ging ik snel naar huis om te douchen en te eten, want twee uurtjes later had ik met een vriend van me afgesproken (die op de de vorige picknick had leren kennen). Er worden hier blijkbaar elk weekend op vrijdag- en zaterdagavonden kroegentochten georganiseerd door een groepje ‘internationalen’, en ze trekken vaak rond de 200 man! Ik ben tot op heden nog geen een keer ‘echt’ uit geweest in Tokyo, dus het leek me wel leuk om daarheen te gaan. De opzet is als volgt: de tocht begint in een kleine kroeg om half 7, gaat daarna naar een wat grotere kroeg, daarna naar een nog grotere kroeg, en uiteindelijk eindig je in een club. In elke kroeg krijg je een gratis drankje en onderweg van kroeg naar kroeg krijg je een slok wodka. Misschien een beetje overbodig om te zeggen, maar eer dat je kroeg 2 verlaat zit de sfeer er al aardig in en heb je al flink wat mensen leren kennen. In mijn geval waren mijn vriend en ik elkaar volledig uit het ook verloren, en was ik al snel dikke vrienden met 2 meisjes: 1 uit Australie die samen met haar verloofde hier is, en 1 uit New York die samen met haar beste vriend haar ‘echte’ vriend (een Italiaan) op reis zijn door Japan. Ik denk dat ruim 70% van de aanwezigen Amerikaans was, 20% Japans en 10% ‘de rest’. Hoe dan ook, met ons 6-en vormden we een beetje een groepje, hoewel we ook veel contact hadden met wat andere mensen (voornamelijk Amerikaanse jongens). Hoewel ik nog wel langer in de club had willen blijven, ging iedereen de laatste trein halen (rond kwart voor 1 ’s nachts), dus besloot ik maar tegelijk met hun te vertrekken want ik had geen zin meer om nieuwe vrienden te zoeken. Natuurlijk is kwart voor 1 ’s nachts naar huis heel vroeg; eigenlijk begint het uitgaansleven dan pas, maar ik denk dat het in ons geval wel geoorloofd was aangezien we toch al ruim 5.5 uur bezig waren met drinken, dansen, en natuurlijk naar elkaar schreeuwen om je verstaanbaar te maken.

Zondag 24 mei

Ik heb het gevoel dat ik hier iets gedaan heb maar ik weet niet meer wat.

Maandag 26 mei

Vandaag weer tijd voor een interview! Al om half 10 ’s ochtends, dus uitslapen (en nog wat bijkomen van zaterdag) zat er helaas niet in: sterker nog, ik kon nauwelijks uit bed komen en viel ook in de metro half in slaap, dus dat beloofde wat. Het gebouw waar de geinterviewde (is dat een woord?) werkte zag er, zoals gewoonlijk, prachtig uit, met een uitzicht waar je ‘u’ tegen zegt. Tot nu toe werkt niemand die ik heb geinterviewd ‘onder’ de 14e verdieping. Ook deze mevrouw was erg aardig en gezellig, en ze heeft me veel nuttige en bruikbare informatie gegeven voor mijn onderzoek. Na het interview besloot ik terug te gaan naar het onderzoeksinstituut om daar wat werk te verrichten: ik moet ten slotte nog 2 presentaties voorbereiden.

Maar het was geen rustige middag, want uit het niets begon het gebouw en de grond eronder te schudden. In eerste instantie vrij rustig, maar opeens werd het veel erger en begonnen allerlei alarmen af te gaan, waaronder een die riep ‘HET IS EEN AARDBEVING’ (in het Japans). Ja, dat hadden we inmiddels allemaal wel door natuurlijk. Terwijl ik nog aan het overwegen was of ik een helm moest opzetten danwel onder m’n bureau moest kruipen, was het ineens weer allemaal voorbij. Gelukkig is er niemand gewond geraakt en konden we weer ‘vrolijk’ verder met ons werk.

Dinsdag 26 mei
Niks bijzonders.

Woensdag 27 mei

Normaal gesproken moet ik op woensdag helemaal naar de andere campus, maar daar heb ik me deze keer mooi onderuit gewerkt door een interview op deze dag te plannen (welke pas om 16:00 zal plaatsvinden). De bedoeling was dat ik ’s ochtends nog wat aan presentaties zou werken, maar daar is weer geen drol van terecht gekomen.
Aan het eind van het interview was de manager klaar met werken, en vroeg ze me om samen te eten. We eindigden in een Italiaans restaurantje (wat voor mijn idee meer Italiaans gemixt met Japans was), waar je staand kan eten. Nou, gegeten hebben we zeker (gedronken ook trouwens). Oesters, aardappelsalade, kip, gebakken inktvis (veruit mijn favoriet van de avond) en achteraf nog een toetje. Je raadt het misschien al: toen het tijd werd om de rekening te betalen werd mij gevraagd of ik niet toevallig naar de wc moest (ik heb inmiddels begrepen dat dit code-taal is voor ‘ik ga nu de rekening betalen dus ga even weg’), dus ging ik braaf richting het toilet. Ik moet er overgens bij zeggen dat staand eten helemaal niet zo vervelend is als het lijkt; je kan goed aan de bar/tafel hangen, en ik vond het op een of andere manier wel sfeervol. Met een volle maag en in een goede bui vertrok ik uiteindelijk rond een uurtje of 21:30 naar huis.

Donderdag 28 mei

Toen ik m’n mailbox opende had ik een bericht van een van de dames die op het intstituut werkt: of ik net als voorheen mijn zaterdag wilde opofferen om bij het mini-seminar in het restaurant te zijn. In mijn naiviteit dacht ik dat ik wel niks zou hoeven te doen, omdat ik vorige keer al een presentatie had gegeven. Helaas, toen ik na bevestiging de agenda ontving stond als eerste mijn naam bovenaan. Joepie. Gelukkig kon ik een aanzienlijk deel gebruiken van de presentatie die ik al aan het voorbereiden was, dus dat scheelde. Verder was het een dag zoals gewoonlijk.

Vrijdag 29 mei
Op deze dag heb ik op werk hard aan m’n presentaties gewerkt (wat er nu dus in totaal 3 zijn).

Zaterdag 30 mei

De dag van het seminar. Ik zag er best tegenop: het was zulk warm weer en ik zou liever naar het park gaan dan in een restaurant zitten en 3000 vragen beantwoorden waarop ik het antwoord eigenlijk niet weet, maar desondanks was het gezellig en mijn lunch werd weer voor me betaald, dus ik mag niet klagen. Daarbij waren we relatief vroeg klaar, dus had ik ’s avonds nog tijd om met een vriend uit Nederland af te spreken voor avondeten. Hiervoor gingen we naar Shinjuku, een van de meest levendige gebieden van Tokyo, en besloten we ergens pizza te eten (gezien het feit dat we beiden ’s middags al rijst op hadden). Hierna moesten we natuurlijk even langs de speelhal om mijn verslaving voor de grijpmachine te voeden, en mijn ook viel op een grote knuffel van een kat. Ik hou absoluut niet van katten, maar ik hou wel van een goed kussen en dit leek me een prima vervanger voor het zakdoekje waar ik nu op slaap. Na een flinke lading 100 yen muntjes in de automaat te hebben gegooid lag het beest helemaal klem, en had ik nog maar 1 muntje over. Echter, wonder boven wonder kwam precies toen een medewerkster aan ons vragen of het lukte, en toen ik lachend zei dat het wel een beetje moeilijk was, maakte ze de machine open om de knuffel wat anders neer te leggen. Ze wees aan waar ik op moest ‘mikken’ en jawel: met m’n allerlaatste muntje kreeg ik het voor elkaar om hem te pakken te krijgen. Lichtelijk euforisch dat het toch gelukt was (hoewel de benodigde hulp wel iets van dat gevoel wegnam hahah) ging ik weer terug naar huis.
Eenmaal thuisgekomen stroomden de bericthjes binnen. ‘Voelde je dat?’, ‘Ben je OK?’, ‘mijn trein rijdt niet meer!’. Ik had geen idee waar het over ging, maar blijkbaar was er een sterke aardbeving geweest (erger dan die van afgelopen maandag) en waren mensne er flink van geschrokken. Vreemd genoeg heb ik er niks van gevoeld/gemerkt, maar het schijnt dat als je loopt, je er minder alst van hebt, dus misschien lag het daaraan. Overigens schijnt het dat er momenteel relatief veel vulkanische activiteit gaande is in Japan, en er daarom meer aardbevingen dan gewoonlijk zijn.

Zondag 31 mei

Een poosje geleden heb ik op het welkomstfeestje voor uitwisselingsstudenten wat mensen leren kennen, en vandaag heb ik met 2 van hen afgesproken (Japanse meisjes) om wat leuke dingen te gaan doen. Als eerst moesten de magen gevuld worden, dus zijn we naar een zeer traditioneel Japans restaurantje gegaan. Je moet voor binnenkomst je schoenen in een kluisje doen en op sokken/blote voeten/binnenslippers verder lopen. Dan wordt je naar je tafeltje gebracht, dat afgeschermd wordt door houten muren voor privacy. Onder de tafel bevindt zich een groot gat waar je je voeten in kwijtkunt; je zit met je billen op een kussen op de grond. Of, als je ouderwets wilt doen, vouw je je benen dubbel onder je billen en zit je zo op het kussen (wat op den duur best een pijnlijke positie is, dus die sloeg ik vandaag maar over). Als eten koos ik voor het tempura menu (tempura = verschillende groenten/vissoorten gefrituurd in een speciaal soort beslag), en dat was overheerlijk.
Na de lunch moesten we echt op pad, en wel in Asakusa, 1 van de meest toeristische plekken in Tokyo: hier kun je een traditionele tempel bezoeken, door je eerst een weg te banen door de lange straat bomvol met souvenirswinkeltjes, toeristen (zowel binnen- als buitenlandse), en vele eetkraampjes met zowel traditioneel Japans snoep als ijsbolletjes in 100 smaken. Het klinkt misschien als een verschrikking, maar in tegenstelling tot in het hoogseizoen viel de drukte nu enigszins mee (althans, in verhouding) en er valt zoveel te zien dat je je geen moment hoeft te vervelen. Na hier onze ogen uitgekeken te hebben besloten we richting de Sky Tree te gaan; niet voor het uitzicht, maar om te vluchten voor de hitte door het aquarium te bezoeken! We waren zeke rniet de enigen die op dit idee waren gekomen, maar de lange rij bewoog vrij snel en het duurde dan ook niet lang voor we binnen waren. Ik moet eerlijk zeggen: je kan dit aquarium best overslaan. Het is erg mooi en modern, maar op wat kwallen en een mega pinguinbassin na, is het niet zo boeiend. Het hoogtepunt was de pasgeboren babypinguin, waarvoor we een half uur in de rij hebben gestaan (gelukkig leidde de rij je wel langs verschillende visbakken, dus die kon je ook gelijk bekijken). Ik ben vorige zomer in het aquarium van Osaka geweest, end at was iets duurder maar veel meer het geld en de moeite waard.

Gelukkig was het met z’n 3en wel heel gezellig, maar waren we na het aquarium ook echt doodop en gingen we ieder onze eigen weg.