Week 10
11 Juni 2015 | Japan, Tokio
Maandag 1 juni
Vandaag was een gewone dag op het werk: ik ben weer druk bezig met mijn 2 presentaties en huil nog steeds een beetje van binnen omdat ik in plaats van 1 hele goede nu voor mijn gevoel 2 halfbakken presentaties ga houden. Maar er zit helaas niet echt iets anders op en ik besteed al meer dan genoeg van mijn vrije tijd aan deze dingen. In de avond was het dan ook hoogste tijd voor wat ontspanning: ik had samen met mijn goede (Japanse) vriend K. Afgesproken om naar een Koreaans restaurant te gaan: morgen vertrekt hij voor 2 jaar naar Australie en hij is bang dat ze daar geen Koreaans eten hebben hahaha. Het voelt best raar, dat we het er weken geleden nog over hadden dat we allebei in juni weg zouden gaan, en dat dan toen nog zo ver weg leek. Nu is het voor 1 van ons ineens al zo ver. Het eten smaakte erg goed, maar we hadden nog wel plek voor een toetje, dus dat besloten we te halen bij een crepe tentje wat we een keer toevallig tegen waren gekomen: meer dan 70(!) soorten crepes met de meest bizarre vullingen zijn daar tot je beschikking. Ik koos voor groene thee mousse met walnotencreme, wat erg lekker was maar ook heel erg vullend, dus de helft eindigde in 1 van de weinige prullenbakken die je in Japan in het openbaar kunt vinden (nu ik dit typ heb ik weer zin in een crepe hahaha).
Bij het treinstation namen we afscheid van elkaar en wenste ik hem een goede reis. Nu ik zelf 3 maanden in een land zit wat zo anders is van wat ik gewend ben, heb ik een hernieuwd respect gekregen voor mensen die zo lang naar een ander land gaan: er zijn toch altijd wel wat dingetjes van thuis die je mist, hoe zeer je het ook naar je zin hebt op je nieuwe bestemming (in mijn geval zijn dat geitenkaastosti’s en parmaham).
Dinsdag 2 juni
Vandaag was blijkbaar weer een grote vergaderdag, wat ik wederom niet wist. Fijn, nog minder tijd om al m’n presentaties af te krijgen. Gelukkig was het ditmaal alleen een ochtendje. De dag was verder niet zo enerverend, maar de avond des te meer: toen ik op mijn futon wat zat te lezen, zag ik uit mijn ooghoek opeens iets zwarts bewegen. Nu schrik ik wel vaker van mijn eigen haar, dus zocht ik er niet zoveel achter. Maar toen ik weer wat zag bewegen, en ik me omdraaide, zat er een dikke vette zwarte kakkerlak op de grond. Natuurlijk sprong ik op en deed hard mijn best om niet te gillen (mijn huisgenoten lagen al op bed), en rende het beest snel weg. Toen ik mezelf (buiten mijn kamer) had hervat en besloot op jacht te gaan –zonder enig plan van aanpak-, kon ik hem niet meer vinden. Mezelf wijsmakend dat hij niet meer in m’n kamer zat (ik had al m’n kleding die op de vloer lag gelijk op het balkon gegooid), ging ik met 1 oog open toch maar naar bed.
Woensdag 3 juni
Dit is welgeteld de 1 na laatste keer dat ik naar de andere campus moet voor de college’s. Hoewel ik bij de eerste niet zo actief hoefde te zijn dit keer, moest ik bij het college voor de ouderejaars uitleggen hoe ik mijn scriptie geschreven had, omdat zij daar nu mee bezig zijn. In de avond besloot ik geen vinger meer uit te steken, en dat lukte op zich prima. Totdat ik wederom in mijn bed zat en mijn grote vriend de kakkerlak weer voorbijkwam: precies op dezelfde plek als de dag ervoor. Dit keer waren mijn huisgenoten echter wel wakker, en konden we gezamenlijk de jacht openen. Dat was van korte duur, want zodra we mijn kamerdeur openden rende het beest ons voorbij de keuken in. Natuurlijk dee dik alsof ik dat net zo vervelend vond als mijn huisgenoot, maar stiekem was ik blij dat ik nu zeker wist dat ‘ie niet meer in mijn kamer zat. Omdat ik me toch wel een beetje schuldig voelde, ging ik maar op pad om gif te kopen. Dat is een kleine moeite: de meeste winkels hebben hele secties gewijd aan het bestrijden van kakkerlakken, want ze zijn hier geen zeldzaamheid. Na het gif overal in de keuken en een beetje in m’n eigen kamer te hebben geplaatst, kon ik wel met een gerust hart gaan slapen.
Donderdag 4 juni
Eindelijk, mijn laatste interview! Ironisch genoeg ook het interview wat het minst soepel liep: ik had knallende koppijn (door wat later een bult op mijn voorhoofd bleek te zijn), en we moesten halverwege van kantoor wisselen. Desalniettemin was ik tevreden dat het er eindelijk op zat, en terwijl ik in het zonnetje terug naar de metro liep besefte ik me ineens dat er nog maar 1 werkdag tussen vandaag en het weekend in stond. De tijd begint nu echt te vliegen: dacht ik maandag nog ‘oh ik heb nog bijna 3 weken hier’, beginnen het er nu meer op 2 te lijken.
Vrijdag 5 juni
Overdag weer niks bijzonders, maar ’s avonds –na het doen van een welverdiend dutje- had ik spannende plannen met vriendin K. (uit Nederland) om uit te gaan in een club. We kwamen daar rond een uurtje of kwart voor 12 aan en het was nog vrij rustig. Gelukkig werd het later wel wat drukker, maar wel bleven de enige twee (zichtbare) buitenlanders in de tent. Dat was op zich best grappig, want we vielen wel op en hadden zo veel aanspraak, maar je voelt je op een of andere manier wel een beetje een attractie. Het feest werd nooit echt ‘spetterend’, maar met z’n 2en hadden we het wel heel gezellig, en besloten we rond een uurtje of 4 een fastfoodrestaurant te zoeken om onze maagjes te vullen, om vervolgens de eerste trein (10 over 5) terug naar huis te pakken.
Zaterdag 6 juni
Geslapen.
Zondag 7 juni
Na ’s middags nog wat aan mijn presentaties gewerkt te hebben, had ik ’s avonds met A. afgesproken om, zoals gebruikelijk, sushi te gaan eten. Deze keer moesten we 40(!) minuten wachten, maar we konden in de tussentijd wel weer naar de gamehall. Om de inhoud van mijn portomonnee enigszins intact te houden besloot ik mijn grijpmachine verslaving op haar te projecteren en moedigde haar aan een poging te wagen (nadat ze het zelf voorstelde uiteraard). Helaas mocht het niet helemaal baten, en gingen we met lege handen weer naar buiten, en ook nog steeds met een lege maag. Na uiteindelijk toch wel een stuk langer dan 40 minuten gewacht te hebben, konden we eindelijk gaan zitten, eten, en verder kletsen. A. vertrekt 10 dagen later dan ik (ze is ook later naar Japan gekomen), en we moesten even een goed plan voor haar bedenken, want ze had een retour vanaf Praag (vraag me niet waarom) en komt daar blijkbaar om 4 uur ’s nachts aan, wat niet echt de meest gunstige tijd is. Terwijl we haar opties bespraken viel het ons allebei op dat we met onze hoofden alweer half op de terugweg zijn, ook al hebben we nog wat tijd over in Japan. Om onszelf te troosten gingen we voor het toetje weer naar de ijssalon waar we vorige keer samen het gigantische ijsje hadden gedeeld: alleen deze keer bestelden we er ieder 1 ;).
Vandaag was een gewone dag op het werk: ik ben weer druk bezig met mijn 2 presentaties en huil nog steeds een beetje van binnen omdat ik in plaats van 1 hele goede nu voor mijn gevoel 2 halfbakken presentaties ga houden. Maar er zit helaas niet echt iets anders op en ik besteed al meer dan genoeg van mijn vrije tijd aan deze dingen. In de avond was het dan ook hoogste tijd voor wat ontspanning: ik had samen met mijn goede (Japanse) vriend K. Afgesproken om naar een Koreaans restaurant te gaan: morgen vertrekt hij voor 2 jaar naar Australie en hij is bang dat ze daar geen Koreaans eten hebben hahaha. Het voelt best raar, dat we het er weken geleden nog over hadden dat we allebei in juni weg zouden gaan, en dat dan toen nog zo ver weg leek. Nu is het voor 1 van ons ineens al zo ver. Het eten smaakte erg goed, maar we hadden nog wel plek voor een toetje, dus dat besloten we te halen bij een crepe tentje wat we een keer toevallig tegen waren gekomen: meer dan 70(!) soorten crepes met de meest bizarre vullingen zijn daar tot je beschikking. Ik koos voor groene thee mousse met walnotencreme, wat erg lekker was maar ook heel erg vullend, dus de helft eindigde in 1 van de weinige prullenbakken die je in Japan in het openbaar kunt vinden (nu ik dit typ heb ik weer zin in een crepe hahaha).
Bij het treinstation namen we afscheid van elkaar en wenste ik hem een goede reis. Nu ik zelf 3 maanden in een land zit wat zo anders is van wat ik gewend ben, heb ik een hernieuwd respect gekregen voor mensen die zo lang naar een ander land gaan: er zijn toch altijd wel wat dingetjes van thuis die je mist, hoe zeer je het ook naar je zin hebt op je nieuwe bestemming (in mijn geval zijn dat geitenkaastosti’s en parmaham).
Dinsdag 2 juni
Vandaag was blijkbaar weer een grote vergaderdag, wat ik wederom niet wist. Fijn, nog minder tijd om al m’n presentaties af te krijgen. Gelukkig was het ditmaal alleen een ochtendje. De dag was verder niet zo enerverend, maar de avond des te meer: toen ik op mijn futon wat zat te lezen, zag ik uit mijn ooghoek opeens iets zwarts bewegen. Nu schrik ik wel vaker van mijn eigen haar, dus zocht ik er niet zoveel achter. Maar toen ik weer wat zag bewegen, en ik me omdraaide, zat er een dikke vette zwarte kakkerlak op de grond. Natuurlijk sprong ik op en deed hard mijn best om niet te gillen (mijn huisgenoten lagen al op bed), en rende het beest snel weg. Toen ik mezelf (buiten mijn kamer) had hervat en besloot op jacht te gaan –zonder enig plan van aanpak-, kon ik hem niet meer vinden. Mezelf wijsmakend dat hij niet meer in m’n kamer zat (ik had al m’n kleding die op de vloer lag gelijk op het balkon gegooid), ging ik met 1 oog open toch maar naar bed.
Woensdag 3 juni
Dit is welgeteld de 1 na laatste keer dat ik naar de andere campus moet voor de college’s. Hoewel ik bij de eerste niet zo actief hoefde te zijn dit keer, moest ik bij het college voor de ouderejaars uitleggen hoe ik mijn scriptie geschreven had, omdat zij daar nu mee bezig zijn. In de avond besloot ik geen vinger meer uit te steken, en dat lukte op zich prima. Totdat ik wederom in mijn bed zat en mijn grote vriend de kakkerlak weer voorbijkwam: precies op dezelfde plek als de dag ervoor. Dit keer waren mijn huisgenoten echter wel wakker, en konden we gezamenlijk de jacht openen. Dat was van korte duur, want zodra we mijn kamerdeur openden rende het beest ons voorbij de keuken in. Natuurlijk dee dik alsof ik dat net zo vervelend vond als mijn huisgenoot, maar stiekem was ik blij dat ik nu zeker wist dat ‘ie niet meer in mijn kamer zat. Omdat ik me toch wel een beetje schuldig voelde, ging ik maar op pad om gif te kopen. Dat is een kleine moeite: de meeste winkels hebben hele secties gewijd aan het bestrijden van kakkerlakken, want ze zijn hier geen zeldzaamheid. Na het gif overal in de keuken en een beetje in m’n eigen kamer te hebben geplaatst, kon ik wel met een gerust hart gaan slapen.
Donderdag 4 juni
Eindelijk, mijn laatste interview! Ironisch genoeg ook het interview wat het minst soepel liep: ik had knallende koppijn (door wat later een bult op mijn voorhoofd bleek te zijn), en we moesten halverwege van kantoor wisselen. Desalniettemin was ik tevreden dat het er eindelijk op zat, en terwijl ik in het zonnetje terug naar de metro liep besefte ik me ineens dat er nog maar 1 werkdag tussen vandaag en het weekend in stond. De tijd begint nu echt te vliegen: dacht ik maandag nog ‘oh ik heb nog bijna 3 weken hier’, beginnen het er nu meer op 2 te lijken.
Vrijdag 5 juni
Overdag weer niks bijzonders, maar ’s avonds –na het doen van een welverdiend dutje- had ik spannende plannen met vriendin K. (uit Nederland) om uit te gaan in een club. We kwamen daar rond een uurtje of kwart voor 12 aan en het was nog vrij rustig. Gelukkig werd het later wel wat drukker, maar wel bleven de enige twee (zichtbare) buitenlanders in de tent. Dat was op zich best grappig, want we vielen wel op en hadden zo veel aanspraak, maar je voelt je op een of andere manier wel een beetje een attractie. Het feest werd nooit echt ‘spetterend’, maar met z’n 2en hadden we het wel heel gezellig, en besloten we rond een uurtje of 4 een fastfoodrestaurant te zoeken om onze maagjes te vullen, om vervolgens de eerste trein (10 over 5) terug naar huis te pakken.
Zaterdag 6 juni
Geslapen.
Zondag 7 juni
Na ’s middags nog wat aan mijn presentaties gewerkt te hebben, had ik ’s avonds met A. afgesproken om, zoals gebruikelijk, sushi te gaan eten. Deze keer moesten we 40(!) minuten wachten, maar we konden in de tussentijd wel weer naar de gamehall. Om de inhoud van mijn portomonnee enigszins intact te houden besloot ik mijn grijpmachine verslaving op haar te projecteren en moedigde haar aan een poging te wagen (nadat ze het zelf voorstelde uiteraard). Helaas mocht het niet helemaal baten, en gingen we met lege handen weer naar buiten, en ook nog steeds met een lege maag. Na uiteindelijk toch wel een stuk langer dan 40 minuten gewacht te hebben, konden we eindelijk gaan zitten, eten, en verder kletsen. A. vertrekt 10 dagen later dan ik (ze is ook later naar Japan gekomen), en we moesten even een goed plan voor haar bedenken, want ze had een retour vanaf Praag (vraag me niet waarom) en komt daar blijkbaar om 4 uur ’s nachts aan, wat niet echt de meest gunstige tijd is. Terwijl we haar opties bespraken viel het ons allebei op dat we met onze hoofden alweer half op de terugweg zijn, ook al hebben we nog wat tijd over in Japan. Om onszelf te troosten gingen we voor het toetje weer naar de ijssalon waar we vorige keer samen het gigantische ijsje hadden gedeeld: alleen deze keer bestelden we er ieder 1 ;).
-
12 Juni 2015 - 07:49
Arie:
Hoi ANnet, ik lees nog steeds met plezier over je belevenissen in Japan. Toch wel erg leuk dat je zo vaak gevraagd wordt om een presentatie te geven. Ook wel spannend natuurlijk, maar ook wel waardering dat ze het vragen aan je. Wat vliegen die maanden voorbij zeg ! Groetjes Pappa -
12 Juni 2015 - 10:17
Dick:
Hi Annet,
Ik ben weer helemaal bij. Al lezend bedacht ik met dat ik wel weet wat jij in Japan doet, maar je niet weet wat ik hier doe.
Daarom hierbij mijn verslag:
Maandag 1 juni: Overdag lekker gewerkt en 's avonds met een vriend gewandeld.
Dinsdag 2 juni: Overdag gewerkt in Heemstede en Haarlem. 's Avonds een mail (in het Afrikaans) verzonden naar iemand in Kaapstad.
Woensdag 3 juni: Overdag thuis gewerkt en 's avonds een bbq met collega's in Tiel.
Donderdag 4 juni: Een gewone werkdag in Tiel en 's avonds geïnterviewd door een dochter van kennissen voor haar studie aan de UU.
Vrijdag 5 juni: Gewerkt in Tiel en in de loop van de middag naar Moordrecht om Nelleke op te halen bij haar broer en schoonzus (was daar met de fiets naar toe gereden). Lekker asperges gegeten.
Zaterdag 6 juni: Niets gedaan.
Zondag 7 juni: Ook niets gedaan.
Zo nu ben jij ook bij ;-)
Groeten,
Dick
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley