Week 7.. en een half

Oke deze keer is het echt heel erg laat, maar ik had het verslag allang af alleen kreeg ik de foto's niet op de computer... Gelukkig is dat nu wel gelukt. De tijd begint voor mijn gevoel nu echt een beetje voorbij te vliegen, en in tegenstelling tot de eerste paar weken hier op stage heb ik nu meer dan genoeg te doen, maar daarover meer in dit verslag.Om het een beetje goed te maken, heb ik geprobeerd een soort van inhaalslag te maken en ook alvast een beetje over deze afgelopen week te schrijven. (Overigens vind ik het heel leuk om jullie berichtjes hier te zien en te wetne dat jullie lezen wat ik schrijf :D)


Maandag 11 mei

Vandaag eindelijk mijn eerste interview afnemen voor mijn onderzoek naar vrouwen in managementposities in Japan. Ik was van tevoren bloednerveus, maar dat bleek al snel voor niks te zijn: ze had van tevoren al alle antwoorden uitgetypt en de blaadjes aan me gegeven, dus ik hoefde me geen zorgen te maken dat ik haar niet begreep. Zodoende konden we tijdens het interview vrijelijk praten en hoefde ik me niet strikt aan de vragenlijst te houden. Gelukkig kon ik een groot deel van wat ze me vertelde verstaan en was ik in de gelegenheid door te vragen. Na afloop van het interview nam ze me mee naar het Space Museum, wat grotendeels gefinancieerd wordt door het bedrijf waar zij voor werkt (wat ik i.v.m. privacy niet zal benoemen) en kreeg ik daar een gratis rondleiding van de directeur :D. Er waren allemaal foto’s en video’s van het universum, en een grote hal waar je door middel van spelletjes meer te weten kon komen over het heelal. Vervolgens besloot de directeur, die ook leidinggevende is bij de Tokyo Dome (Japan’s grootste evenmentenhal, waar regelmatig sportwedstrijden en concerten worden gehouden), me daar mee naartoe te nemen. Het was heel groot en indrukwekkend, en ik mocht zelfs op het veld staan! Op de foto ziet het er misschien een beetje chaotisch uit, maar dat komt omdat men het veld aan het voorbereiden was voor de grote honkbalwedstrijd van de volgende dag.
Uiteindelijk was mijn interview, ondanks dat ik natuurlijk wel wat fouten maakte in mijn Japans, een heel goede ervaring en heeft het bijna al mijn zenuwen weggenomen voor de volgende keren.

Dinsdag 12 mei

Blijkbaar vond niemand het nodig mij dit te vertellen, maar vandaag was het weer tijd voor de grote maandelijkse vergadering. Oftewel; veel zitten luisteren, en zelf weinig werk gedaan krijgen. Gelukkig waren er, zoals elke dag, veel snacks. Maar alsnog kon ik met grote moeite de slaap ontwijken: zelfs tijdens het schrijven zat ik te knikkebollen, ook al was ik van tevoren helemaal niet moe. Misschien komt het doordat Japanners in een monotome stem vergaderen, maar ik kon nauwelijks mijn ogen openhouden. Naast de lezing op Waseda, heeft mijn supervisor me gevraagd om ook een presentatie in haar klas te geven, met als onderwerp een vergelijking tussen de werkomstandigheden van vrouwen in Nederland en Japan. Gelukkig heb ik nu een stuk meer voorbereidingstijd dan voorheen (de presentatie is op 10 juni), maar die zal ik nodig hebben ook, aangezien mijn verhaal maar liefst een uur moet duren.. en dat volledig in het Japans.
Zodoende moest ik ’s avonds thuis zelfs nog flink aan de bak, aangezien ik overdag weinig kon verrichten, en voor de volgende avond ook al plannen had.

Woensdag 13 mei

’s Ochtends vroeg werd ik wakker. Niet door de wekker, het zonlicht of de constante herrie buiten, maar door een aardbeving. In tegenstelling tot mijn eerste ervaring (vorige zomer in Japan) had ik nu vrij snel door wat er aan de hand was, en draaide ik me nog eens lekker om in bed om weer verder te slapen tot de wekker wel afging. Toen ik later echt uit bed moest komen, was ik eigenlijk alweer vergeten wat er gebeurd was: een nieuwsbericht in de trein herinnerde me eraan.
Zoals elke woensdag moest ik vandaag naar de andere campus voor college. Erg jammer, want het was echt stralend weer vandaag. Het bereiken van de andere campus duurt in totaal ongeveer 1.5 uur. Dit zou iets korter kunnen zijn, ware het niet dat ik vaak een trein oversla in de hoop dat de volgende minder overvol is en de stationsmedewerkers me niet naar binnen hoeven te duwen. Hierbij moet ik 2x overstappen met de trein, en vervolgens de universiteitsbus pakken. Ik weet dat ik al over openbaar vervoer in Japan heb geschreven, maar ik wilde nog even benadrukken dat bij de bushalte, iedereen netjes in de rij gaat staan (zie foto’s) en ook in die volgvorde de bus in stapt: zelfs als de buschaffeur recht voor iemand anders zijn of haar neus stopt, wordt de volgorde netjes aangehouden. Dit zal ik zeker missen als ik niet meer in Japan ben.

Hoe dan ook, om half 5, na het laatste college, ging ik nog niet naar huis: mijn begeleidster, een Japans meisje dat bij het onderzoeksinstituut haar phD doet, en ikzelf hebben afgesproken om gezamenlijk ergens was te gaan eten en daarna naar een kleinschalig jazzoptreden te gaan van een kennis van mijn supervisor, die een Amerikaanse onderzoeker is op het gebied van Japanse cultuur. Het concertje vond plaats in een van de duurste wijken van Tokyo, en dat zag je er ook aan af: allerlei winkels met ‘Europese’ delicatessen, dure kledingmerken en mooie gebouwen. Uiteindelijk kwamen we bij een bistrootje terecht waar ze als specialiteit vlees hadden, want de kok was slager geweest. Nou, dat hebben we geweten. Het apperitief bestond uit verschillende soorten heerlijke pathe, stokbrood en een soort parmaham. Ik wist niet dat ik dit soort eten zo miste, tot ik het voorgeschoteld kreeg en eindelijk normaal, ECHT brood en ham kon proeven. Vervolgens hebben we met zijn 3en een grote salade gedeeld, en daarna genoten van de specialiteit varkensvlees. Ik denk dat dit mijn eerste avondmaal in 1.5 maand was waarbij ik geen rijst heb gegeten. Na het eten verplaatsten we ons naar het barretje waar het concert reeds was begonnen. Het was behoorlijk vol; ik wist niet dat Japanners zo van jazz hielden. Aan de andere kant, ik wist ook niet dat ik het leuk vond, maar het optreden beviel me goed. Daarna nog met wat kennissen van mijn begeleidster kennisgemaakt, inclusief de onderzoeker/jazzpianist, en uiteindelijk rond een uurtje of 10 met een tevreden gevoel weer naar huis gegaan.

Donderdag 14 mei

Gisteren had mijn supervisor me ineens verteld dat ik weer een vergadering van het economisch onderzoeksinstituut mocht bijwonen, dus dat heb ik dan maar gedaan, ook al kon zijzelf en andere collega’s er helaas niet bij zijn. Net als dinsdag sloeg het noodlot toe, en moest ik alles op alles zetten om mijn ogen open te houden. Niet geheel succesvol aan de krassen in mijn notitieblok te zien, maar ik hou mezelf maar voor dat niemand het doorhad. Overigens was ik natuurlijk wel wakker voor de Japanse lunchbox, waarin ei, groenten, rijst, vlees en vis (zalm) op harmonieuze wijze samenkwamen. Na de vergadering, waar ik dus niet zoveel van mee heb gekregen, ging ik weer terug naar het instituut om daar aan mijn eigen werk te gaan.

Vrijdag 15 mei

Voor vandaag stond het tweede interview op de planning. Ik was ruim van tevoren (drie kwartier) op de locatie, dus besloot ik nog even buiten in het zonnetje te zitten en 10 minuten voor tijd weer naar binnen te lopen. Althans, dat dacht ik, want toen ik op de 14e verdieping arriveerde, bleek desbetreffend bedrijf daar niet te zitten. Paniek. Snel weer naar buiten (in dit geval was ‘buiten’ nog steeds binnen; er zitten eigenlijk meerdere gebouwen in 1 gebouw, die je via verschillende ingangen en verdiepingen kunt betreden, heel ingewikkeld) en weer op zoek. Wonder boven wonder lukte het me om de juiste ingang te vinden, en was ik nog op tijd voor het interview. Deze mevrouw had niks de antwoorden uitgetypt en ik vond haar eerlijk gezegd moeilijker te volgen dan de dame van maandag, maar ze was heel vriendelijk en ik voelde me niet ongemakkelijk. Na afloop van het interview had ze pauze, en trakteerde ze me op Japanse lunch, die echt overheerlijk was. Toen tijdens het eten haar wekker afging, en ze me uitlegde dat ze normaal gesproken slaapt tijdens haar lunchpauze omdat ze zo moe is van het overwerken, brak m’n hart wel een klein beetje. Na de lunch besloot ik niet terug te gaan naar het instituut, maar vroeg aan m’n weekend te beginnen en een beetje rond te dralen door de boekenwinkel van het gebouw, die maar liefst 5 verdiepingen telt.

In de avond had ik met een Japanse vriend afgesproken om samen wat te eten. Inmiddels heb ik mijn buik wel een beetje vol van de rijst, dus we kozen voor een burger en friet. Hamburgers in Japan (of in eider geval, de twee die ik tot nu toe op heb) smaken heel anders dan in Nederland: net of er geen echt vlees in zit, of in ieder geval niet vers. Het was gelukkig alsnog smakelijk, en tot mijn verbazing kregen we zelfs hierbij witte rijst geserveerd (waar ik zelfs wat van gegeten heb, aangezien ik nog niet vol zat).
Op de weg terug liepen we langs een arcadehal en ik kon het natuurlijk weer niet laten om een poging te wagen. De Disney knuffeletjes waren dan ook erg schattig. De wat oudere man bij de automaat naast ons was dik aan het winnen: hij had al wat grote dingen gewonnen en terwijl wij bezig waren, won hij een grote Disney-mok. Ik had minder geluk: na 4 pogingen had ik nog steeds mijn beoogde knuffeletje niet, en besloot ik het maar op te geven voordat ik weer een weekbudget had uitgegeven aan de grijpautomaat. Terwijl we verder liepen, kwam al snel de man achter ons aan: hij had het knuffeltje gewonnen wat ik wilde hebben, en kwam het aan me geven :D. Zo aardig!! Hij had hem volgens mij snel gewonnen ook; we waren echt net weg van de automaat. Het blijft me verbazen hoeveel aardige mensen (niet alleen Japanners) hier zijn. Niet dat Nederlanders niet aardig zijn, maar het valt me op de andere mensen soms net een klein stapje extra zetten en wat extra moeite voor je doen om je ergens mee te helpen. Hoe dan ook, mijn avond kon niet meer stuk.

Zaterdag 16 mei

Het was heerlijk weer, maar ik kon er weinig van genieten: ik moest echt tijd besteden aan de presentatie, en heb dan ook heel de dag binnen gezeten. Helaas pindakaas.

Zondag 17 mei

Mijn klasgenootje A. uit Leiden heeft nog niet zoveel aan d’r scriptie gedaan, en aangezien we beiden de tijdsdruk voelen, hadden we vandaag een ‘studie-date’ gepland. Ze kwam rond het middaguur naar mij toe, en terwijl buiten wederom de zon straalde hebben wij gebikkeld aan ons onderzoek, veel snacks gegeten en gezellig gekletst. Op Facebook sprak ik klasgenoot C., wiens plannen voor het weekend onverhoopt afgezegd waren, en hij vroeg ons gezamenlijk te eten ’s avonds. Daar hadden wij natuurlijk wel oren naar, en na onze studiesessie vertrokken we naar ons afspreekpunt, om vervolgens bij Sukiya te eten. Sukiya is een soort Japans ‘fastfood’ restaurant, maar dan niet met friet en hamburgers, maar rijst, vlees, of vis. Ik wilde al tijden unadon (paling met rijst) eten, en dit was eindelijk mijn kans; het was zelfs een flinke portie! (zie foto). Na het avondeten hadden we alle 3 eigenlijk wel zin in een toetje, dus gingen we in de buurt op zoek naar een geschikte plek. Nou, die hebben we gevonden. In het restaurant genaamd Milkyway (volledig blauw interieur en overal sterretjes) kon je gigantische ijscoupes bestellen, die er niet alleen vrolijk uitzagen, maar ook heerlijk smaakten. Omdat iedereen een bestelling moest plaatsen, en A. en ik eigenlijk ons ijsje wilden delen, besloten wij 2 er nog een stukje cake gevuld meet een soort notenmousse bij te nemen. Beide desserts smaakten fantastisch, en van lege magen was daarna zeker geen sprake meer.

Maandag 18 & Dinsdag 19 mei

Zoals gezegd moet ik een flinke presentatie voorbereiden, en daar ben ik dus deze twee dagen mee bezig geweest: informatie opzoeken over werkomstandigheden in Nederland (waar ik niks van af weet) en die vertalen. Ik probeer op 12 pagina’s te komen, en heb er in deze 2 dagen 5 kunnen samenstellen, dus dat schoot even lekker op, ware het niet dat er 3 daarvan gerecycled zijn van de andere presentatie die ik een poosje geleden op zaterdag heb gegeven hahaha. Toch moet ik flink opschieten, want degene die mijn Japans voor me nakijkt vertrekt binnenkort naar Australie, dus ik hoop het ruim voor die tijd af te hebben. Het is nogal aanpoten, maar anderszijds vind ik dit wel een stuk fijner dan het begin van mijn stage, toen ik eigenlijk niet zoveel te doen had. Desalniettemin had ik het dinsdagavond even helemaal gehad, en in plaats van zoals maandag thuis nog door te werken, heb ik absoluut niks productiefs gedaan, op avondeten koken na.

Woensdag 20 mei

Vandaag weer op naar de andere campus om mee te doen met de lessen. Eigenlijk is er heel de dag niks bijzonders gebeurd, behalve dat ik me minder slaperig voelde dan meestal op de woensdag hahaha.